Πανίκος Θεοχάρους, ο άνθρωπος , ο αθλητής , ο πετοσφαιριστής , ο προπονητής , ο Αμμοχωστιανός.
Λίγοι ασχολούνται με το άθλημα της Πετόσφαιρας , αλλά όσοι ασχολούνται δεν μπορούν να μην γνωρίζουν τον Πανίκο Θεοχάρους τον άνθρωπο που άλλαξε την Κυπριακή Πετόσφαιρα τον καλύτερο Κύπριο πασαδόρο που αγωνίστηκε ποτέ . Πανίκο Θεοχάρους η ομάδα της καρδιάς σου και όλοκληρο το οικοδόμημα της Κυπριακής Πετόσφαιρας υποκλίνονται στο πηγαίο και μοναδικό σου ταλέντο και αύριο με πόνο ψυχής σε αποχαιρετούμε. Υπήρξες ο καλύτερος και αυτό αναγνωρίζεται από όλους . Δεν θα σου πούμε αντίο αλλά στο επανιδείν…
“Μεγάλη θλίψη στο βόλλεϋ της Κύπρου. Ένας από τούς καλύτερους πετοσφαιριστές, o Πανίκος Θεοχάρους, πού ανέδειξε η Ανόρθωσις αλλά και η Κύπρος. Το μεγάλο ίνδαλμα των φιλάθλων της Ανόρθωσης τις δεκαετίες 70 και 80. Άλλος ένας μεγάλος αθλητής “φεύγει από την ζωή” χωρίς να μπορεί να δει την αγαπημένη του πόλη την Αμμόχωστο ελεύθερη, εκεί όπου πρωτόπαιξε βόλλεϋ και έγινε σπουδαίος. Εκεί στην Λεωφόρο Ευαγόρου στο Σωματείο τής Ανόρθωσης, το καλλιμάρμαρο οίκημα, εκεί στο κοινό γήπεδο του βόλλεϋ και του μπάσκετ, που πολλοί από εμάς τον βλέπαμε και τον θαυμάζαμε.
Σύμβολο του κυπριακού βόλλεϋ, εμβληματική μορφή, ο πρώτος Κύπριος που έπαιξε στην Εθνική Ελλάδος, το 1974 κλήθηκε στην Εθνική ανδρών για Βαλκανικό πρωτάθλημα, έπαιξε και στην Εθνική εφήβων. Αγωνίστηκε και στην Εθνική Κύπρου (1979-1982). Ο καλύτερος πασαδόρος που ανέδειξε η Κύπρος, όλων των εποχών. Μπορούσε να βγάλει την τέλεια πάσα από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου.
Μεγάλος ηγέτης μέσα στο γήπεδο αλλά και δύσκολος χαρακτήρας. Δεν μπορούσες να του επιβληθείς, ήταν γεννημένος νικητής και ήθελε πάντα να κερδίζει πάση θυσία με κάθε τρόπο. Μπορούσε να σε αναδείξει σε κάθε αγώνα, δύσκολα έχανε και έκανε τα πάντα για να γυρίσει ένα ολόκληρο αγώνα μόνος του.
Είναι ακόμα γραμμένο το σκορ (5-14) του τετάρτου σετ στη Δερύνεια στον επαναληπτικό ημιτελικό του κυπέλλου το 1975 με την Αναγέννηση, 2-1 μπροστά στα σετ η πράσινη ομάδα της Δερύνειας και ο Πανίκος Θεοχάρους λες και κατέστρωσε σχέδιο ανατροπής και παίζει το βόλλεϋ της ζωής του. Εκεί που όλα έδειχναν ότι η Ανόρθωση θα έχανε το σετ, τον αγώνα και την θέση στον τελικό, έφερε με την απόδοσή του την μεγάλη ανατροπή, οδήγησε την ομάδα του σε θρίαμβο στο σετ (16-14) και στη νίκη-πρόκριση με 3-2 αφήνοντας αφήνοντας άφωνους όλους τους Δερυνιώτες (βρίσκονταν πάντοτε σε ετοιμότητα να πανηγυρίσουν πρόκριση της ομάδας τους αλλά ποτέ δεν έγινε) αλλά γεμίζοντας χαρά και ικανοποίηση όλους τους Ανορθωσιάτες. Αυτό ήταν ίσως ένα από τα καλύτερα παιγνίδια στην καριέρα του.
Επαιζε και ως επιθετικός όταν η ομάδα χρειαζόταν βοήθεια στην επίθεση. Και ήταν ένας «άγριος επιθετικός παίκτης», κτυπούσε με μανία την μπάλα, αλλά όταν όμως είχε ρόλο πασαδόρου, έκανε πάντα την γλυκειά πάσα, «χάιδευε» την μπάλα.
Επαιξε κυρίως σε Ανόρθωση Αμμοχώστου, Μίλωνα (Ελλάδα), και στη δύση της καριέρας του έπαιξε για λίγο και στην ΑΕ Καραβά. Δούλεψε και ως προπονητής με επιτυχία στις ομάδες κυρίως που αγωνίστηκε αλλά και σε αρκετές άλλες στην Ελλάδα όπου κυρίως ζούσε μετά το 1974.
Γεννήθηκε 3 Μαρτίου 1957 και όπως έλεγε ο ίδιος “την ίδια ώρα που έκαιγαν οι εγκληματίες οι εγγλέζοι τον υπαρχηγό του αγώνα, Γρηγόρη Αυξεντίου”. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου και εκεί διέκρινε το ταλέντο του ο Νίκος Νικολάου που τον έβαλε αμέσως στην ομάδα του βόλλεϋ σε ηλικία 15 χρόνων (μαθητής της Δ΄τάξης του γυμνασίου το 1972). Δύο χρόνια νωρίτερα επαναλειτουργεί το τμήμα βόλλεϋ η Ανόρθωση με προπονητή τον Φώτο Χατζηχαμπή ο οποίος ήταν και παίκτης της ομάδας. Ο νεαρός Πανίκος εντάσσεται στην αγαπημένη του ομάδα και αμέσως αρχίζει η μεγάλη του καριέρα και η προσφορά του στο άθλημα.
Για τρία συνεχόμενα χρόνια (1972, 1973, 1974) κέρδιζε τον τιτλο του παγκυπρίου μαθητικού πρωταθλήματος με το γυμνάσιο Αμμοχώστου και το 1972 έλαβε μέρο σε διεθνείς σχολικούς αγώνες στο Ισραήλ.
Στο πρώτο επίσημο πρωτάθλημα στην Κύπρο συμμετέχει στον πρώτο επίσημο αγώνα της ομάδας του (10 Ιουνίου 1972) και η Ανόρθωση επικρατεί της Νέας Σαλαμίνας με 3-0. Επιστρέφοντας από το Ισραήλ (μαθητικοί αγώνες) κάνει μεγάλη προσπάθεια να αναδειχθεί πρωταθλήτρια η Ανόρθωση (προπονητής ήταν ο Ανδρέας Λυρακίδης) χωρίς ωστόσο να το πετύχει.
Τα καταφέρνει την επόμενη χρονιά με προπονητή τον Νίκο Νικολάου και με το αγαπημένο του 11 στην πλάτη οδηγεί την αγαπημένη του ομάδα σε τεράστιες επιτυχίες. Πρωταθλήτρια Κύπρου για πρώτη φορά, συμμετοχή στο Πανεπαρχιακό πρωτάθλημα Ελλάδος και εκεί διαπρέπει με την Ανόρθωση να αναδυκνύεται πρωταθλήτρια το 1973 και ο Θεοχάρους να είναι νικητής και πρωταγωνιστής. Τότε τον γνώρισε το ελληνικό βόλλεϋ αφού η Ανόρθωση στάθηκε με αξιώσεις στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Α΄Εθνικής κατηγορίας και κλήθηκε από τον προπονητή Ντιμιτάρ Ζαχάριεφ στην Εθνική Ελλάδος τον Μάϊο του 1974.
Το μαύρο καλοκαίρι του 1974 αναγκάζει τον Θεοχάρους να μεταβεί στην Ελλάδα και εκεί να αγωνίζεται με τον Μίλωνα όπου διαπρέπει. Το 1975 επιτρέφει και βοηθά για λίγο την Ανόρθωση να κατακτήσει το πρωτάθλημα και το κύπελλο.
Στην Κύπρο έρχεται το διάστημα 1979-1982 και βρίσκει την αγαπημένη του ομάδα σε δύσκολη θέση. Ο Θεοχάρους με τις γνώσεις του και την πείρα του, «διδάσκει βόλλεϋ» και ξανακάνει την Ανόρθωση μεγάλη, ήταν η ψυχή και η δύναμη της ομάδας, την ξαναέκανε πρώτα κυπελλούχο το 1980 και αργότερα το 1982 πρωταθλήτρια. Έπρεπε να γυρίσει όμως στην Ελλάδα, ήταν όμως σίγουρος ότι η Ανόρθωση θα ήταν μια πετυχημένη ομάδα.
Επιστρέφει και πάλι το καλοκαίρι του 1999 για μόνιμη εγκατάσταση στην Κύπρο και αρχίζει νέα δουλειά στην Ανόρθωση στην οποία παραμένει μέχρι το 2001 και στη συνέχεια πάει στην ΑΕ Καραβά όπου ήθελε και εκεί να δημιουργήσει τη δική του ιστορία.
Σπουδαίος παίκτης και στο μπιτς βόλει, στις παραλίες της Αμμοχώστου πριν το 1974 αλλά και στα πρώτα επίσημα πρωταθλήματα τόσο της ΕΟΠΕ αλλά και της ΚΟΠΕ, ήταν νικητής στα παγκύπρια πρωταθλήματα του 1987 και φιναλίστ σε αυτό του 1988. Δύσκολα έχανε…
Τιμήθηκε από την ΚΟΠΕ το 2006 (η ομάδα της Ανόρθωσης και όλοι οι παίκτες της περιόδου 1973-74) και το 2018 στα 40χρονα της Ομοσπονδίας.
Πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έφυγε από την ζωή ένας μεγάλος αθλητής του κυπριακού βόλλεϋ, ένας μοναδικός και χαρισματικός παίκτης όπου μπορούσε να κατευθύνει με μαεστρία την ομάδα του και να γυρίσει ένα χαμένο παιγνίδι σε νικηφόρο. Πανίκος Θεοχάρους, ο καλύτερος πασαδόρος όλων των εποχών στην Κύπρο”.
